به گزارش سیاست گستر ، در روز های همکاری در فیلم «پرده آخر»، به وضوح می دیدم که چگونه با سخت‌گیری و وسواس بسیار، سعی در انتخاب بهترین و درست ترین پیشنهادات داشتی و چه راحت از بسیاری دیگر می گذشتی... من در اوایل ورودم به سینما بودم و تو در اوج و درخشان...، در اوج بودنی چنان دشوار، که فقط کسانی که در دهه شصت و اوایل دهه هفتاد، کار می کردند، آن را با گوشت و استخوان درک کرده اند.

«ستاره» بودن در سینمای ایران با همه جای جهان متفاوت است، منظور نه تنها کشورهایی اروپایی و آمریکا که حتی کشورهای آسیایی است! در واقع « ستاره» و سوپر استار در اینجا فقط نام آن را یدک میکشد... و در دهه شصت وضع از امروز بسیار بدتر بود...،

حساسیت های بیجا و خرد کننده، که روی زندگی شخصی وفردیت تقلال هنرمندان سایه ای گسترده می افکند...، ممنوع بودن گرفتن دستمزد های بالا، آنهم در شرایطی که فیلم های آن هنرمند در گیشه یکی پس از دیگری موفق بودند، و در واقع بی نصیبی فرد ازموفقیت های کاریش، انتخاب بدترین عکسها و بد چهره ترین پوسترها و بی رمق ترین بیلبوردهای سر در سینماها، که تا حد ممکن غیر جذاب باشد و حتی هنرمند مورد نظر قابل شناسایی هم نباشد! و و و.

(این شرایط برای زنان به مراتب وخیم تر بود) در این دوران سورئال، تو می درخشیدی... اما هر انسانی بالاخره روزی از تلاش های « سیزیف» وار و بی حاصل متلاشی و در هم شکسته میشود...،

در فضای فرهنگی که هنر در طول چند دهه، فقط حرکتی لاک پشت گونه دارد و گاه حتی به راحتی عقبگردی کذایی میکند، و کل کوشش های افراد این حرفه را به بی ثمری کامل میکشاند، در این فضا قطعا بسیاری به کنار کشیدن زود هنگام رضا میدهند...

فریماه زیبا و درخشان، کارنامه ات مملو از فیلم ها و نقش های ماندگار و استثنایی است... ای کاش «خودت» را آنگونه که «دوربین» و هنردوستان دوستت داشتند، دوست میداشتی... «دوستت دارم، برای همه نشدنی هایی که شدنی کردی و همه آنچه که میتوانست بشود و نشد»/سینما گرام