به گزارش سیاست گستر به نقل از  رویداد۲۴،با این توضیح که مثلاً در حوزه لشگری درجه استوار یکم، سروانی و ... هیچ تغییری نداشته است. همچنین در حوزه مهم آموزش و پرورش هم رسته‌های شغلی همان تعریفی را دارند که در قبل داشتند. حالا سوال این است، برای همسان‌سازی کارگران کفش ملی یا هزاران کارخانه تعطیل شده را با چه کسانی می‌خواهند مقایسه کنند؟ بنابراین ما نمی‌توانیم، در سیستم تامین اجتماعی همسان‌سازی داشته باشیم و باید «متناسب‌سازی» را به کار بگیریم.

صادقی می‌گوید: نکته ملموس و غیرقابل انکار چیزی جز این نیست که عامل بدبختی و گرفتاری مردم به عملکرد مجلس و سیاست‌های دولت ربط دارد. در واقع مجلس با ندانم کاری به وزارت کار این فرصت را داد تا به کنار گذاشتن قانون کار، به مصوبه مجلس تبعیت کند تا به همین راحتی حقوق کارگران و بازنشسته‌ها تضییع شود. در حالی شعار «انقلابی_ انقلابی» نمایندگان مجلس گوش فلک را کر کرده است، بیایند بگویند بر چه استدالی حقوق دولتی‌ها فریز کردند؟ این رویکرد غلط یا با دلیل جبران همسان‌سازی انجام شده است یا اینکه بخواهند قشر عظیم کارگر را به تله فقر گرفتار کنند!

او می‌گوید: مشکل این است، ۲ وزیر اقتصادی که فاقد دانش و تجربه هستند، در این ۲ سال گذشته طوری عمل کردند که اولی از «این» ور زین افتاد و دومی از «آن» ور زین. در واقع، چون آشنایی حداقلی با حوزه مسئولیتی ندارند، دنباله‌روی فرامینی می‌شوند که مجلس دیکته می‌کند و نتیجه‌اش این می‌شود که کارگر روز به روز فقیرتر می‌شود.

چون دولت در هنگام همسان‌سازی نمی‌داند که برای کارگر برنامه جبرانی داشته باشد و به همین دلیل جامعه کارگری برای تامین مایحتاج اولیه خود به چه کنم-چه کنم می‌افتد. تصمیم غلط و اصرار به همسان‌سازی موجب شده وضع مالی یک آبدارچی دولتی از یک مهندس صنایع بهتر باشد، وضع مالی یک استوار نیروی انتظامی بهتر از یک مهندس مکانیک باشد. بروید حداقل بگیرِ کشوری و لشگری را با حداقل بگیرِ تامین اجتماعی مقایسه کنید تا به تفاوت دریافتی پی ببرید. بروید ببینید مزایای بازنشستگان کشوری لشگری چقدر است و کسی که بازنشته تامین اجتماعی است، چقدر پاداش و مزایا می‌گیرد؟

رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری تصریح کرد: جامعه کارگری از سیاست‌های دولت متضرر هستند. چرا؟ چون دولت فقط به فکر اداره بدنه خودش است و به فکر اداره جامعه نیست. یعنی با دولتی طرفیم که فقط خودش را می‌بیند و نظام اجرایی کشور را رها کرده است. در واقع تصور دولت این است که اگر خانواده خودش را مدیریت کند، حاکمیت را راضی می‌کند، در حالی که این تصور، تصوری غلط است. چرا که چنین روندی جامعه را رو در روی هم قرار می‌دهد. یعنی یک طرف دهک بالای جامعه رشد کرده و دهک میانی به دهک پایین سقوط می‌کند.

صادقی می‌گوید: دولتی روی کار است که سواد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و بین‌المللی ندارد. معلوم است با چنین دولتی روز به روز بحران بیشتری را متحمل می‌شویم. دولت حتی از نعل اسب،‌ ای.تی.ام و ... حتی از نفس کشیدن آدم‌ها مالیات می‌گیرد، تا یاد حکومت‌های قاجاریه بیفتیم که از مردم خراج می‌گرفتند؛ مثلا ماشینی که طرف ۷۰ میلیون خریده است را با ایجاد تورم ۷۰۰ میلیون تومان می‌کند و از مردم بر حسب ۷۰۰ میلیون قیمت، مالیات می‌گیرد. حالا باید پرسید، دولت مالیات اخذ شده را به مردم اختصاص می‌دهد؟ نه! در قالب همین طرح همسان‌سازی یا افزایش حقوق یا بن شهروندی که به کارمندان دولتی می‌دهد، خرج خانواده خودش می‌کند!