فارسی
بیه گزارش سیاست گستر ، این افزایش سطح فرهنگ سیاسی، البته نه برآمده از دانشگاه و کتاب‌ها که ناشی از درس‌آموزی در مکتب تجربه بود؛ تجربه‌ای که ازسرگذراندن دوران هشت ساله محمود احمدی‌نژاد به آنها ارزانی داشت. هشت سالی که باعث شد بسیاری از افراد که در سال 1384 از مشارکت در انتخابات خودداری کرده بودند و تصور می‌کردند بدون حضور نیروهای اصلاح‌طلب، توسعه‌گرا و منتقد درون ساختار قدرت هم، شرایط از آنچه هست «بدتر» نخواهد شد و حتی ممکن است یکدستی به کاهش تعارضات و آرام کردن تندروها بیانجامد، از خواب خوش خرگوشی درآیند و به حرکتی آرام و لاک‌پشتی روی آورند و در سال 1392 پای صندوق‌ها بازگردند.
در واقع، مراد اصلی از تعبیر «انتخاب بین بد و بدتر»، نه اشخاص که راهبردها بود. وقتی رای‌دهندگان تصمیم گرفتند بین بد و بدتر، «بد» را برگزینند؛ مراد اصلی، صرفا این نبود که مثلا «حسن روحانی بد» را بر «محمدباقر قالیبافِ بدتر» یا «سعید جلیلی بدترین» ترجیح دهند. این، وجه ظاهری و رونمای تصمیم سیاسی 1392 بود. وجه باطنی و زیربنای این تصمیم، در ترجیح و برگزیدن «راهبردِ بد» بر «راهبردِ بدتر» بود.
